Aynadaki Tanrı!
İnsanın varoluş amacı, ve neden yaratıldığına dair binlerce yıldır çeşitli inanışlar ve bazen de felsefe cevaplar vermeye çalıştı.Platonun idealar kuramından sonra yaklaşık 2500 yıldır henüz yeni bir varlık kuramı ortaya atılmış değil.
Platon, formları açıklarken ideaları kullanır ve dünyada yaşanan hayatın , ideaların birer yansıması/gölgesi olduğunu söyler. (Gerçek olanın idealar olduğunu savunur)
Peki bu kuramın aynalarla ne ilgisi var?
Ayna örneğini bir metafor olarak kullandığımızda algılamak daha kolay olacaktır.
Evren, belirli fizik kurallarına bağlı olarak işler.
Varlık, zıtlıklar üzerine kuruludur yani beyazın olabilmesi için siyah, aydınlığın olabilmesı için karanlık, iyiliğin olabilmesi için kötülük olmak zorunda.
O halde öncelikle tanrının bazı özelliklerini yazalım
Ezelidir.
Ebedidir.
Doğmamıştır.
Ölmeyecektir.
Sonsuz bilgi sahibidir.
Sonsur irade ve kudret sahibidir...
Şeklinde devam eder.
Zıtlıklar üzerine kurulu evrende tanrının var olabilmesi için tanrının zıt özelliklerine sahip birşeyler olmak zorunda.
İnsan! (Evren)
İnsan doğar, ölür, sınırlı irade sahibidir, kısıtlı bilgi sahibidir...
Teorik olarak tanrı ve insan bir birinin zıt yönde yansımasıdır, ve aslında özde tektir!
Gelelim ayna metaforuna.
Aynaya baktığınızda, gördüğünüz yansımasının biran için kendini gerçek sandığını hayal edin, siz aynaya baktığınızda onu görebiliyorsunuz ama o size baktığı halde sizi göremiyor, siz konuştuğunuzda ses çıkarabiliyorsunuz ama o konuştuğunda sadece yüz ifadesi var ama sesi yok, siz sesinizi duyabiliyorsunuz ama o duyamıyor!
İşte insanın tarifi bu! Kendimizi var sanıyoruz ama aslında tanrının birer yansımasıyız , bakıyoruz ama göremiyoruz , eğer gözümüzü açıp sadece bakmayıp görmeye başladığımızda, aynanın karşısında durup aynaya bakanı (Gözlemciyi) görür ve aslında birer yansıma olduğumuzu anlarız ve tüm yansımaların tek olduğunu, bir olduğunu görürüz. Aynanın karşısındakini fark ettiğimiz de aslında O OLURUZ.
Evreni oluşturan atom ve atom altı parçacıklar incelendiğinde aslında içinin boş olduğu anlaşıldı o halde nasıl bir araya geldiklerinde canlılık ve varlık meydanda geliyor?, Tıpkı kırık ayna parçalarında düzenli hiçbir yansımasının olmaması gibi , ama pürüzsüz bir aynada o ilahi yansıma nasıl oluşabiliyordu!!!!!
Not : Bu yazıda Tanrı, İnsan ve Ayna birer metafor olarak kullanılmıştır.